Opiniestuk: Geen beleidsplan, maar een intentieverklaring die slachtoffers negeert

Maandagavond stelde Dignity het zogenoemde beleidsplan van de Kerk voor seksueel misbruik voor. Wie het document aandachtig leest, ziet meteen dat het geen echt beleidsplan is, maar een intentieverklaring: veel woorden van goede wil, maar geen concrete maatregelen, duidelijke verantwoordelijkheden, tijdslijnen of onafhankelijke controle.

Het plan brengt geen wezenlijke nieuwe uitvoeringsmechanismen ten opzichte van eerdere aankondigingen van Kerk en Dignity. Zonder tijdslijnen, duidelijke verantwoordelijkheden en externe toetsing blijft het bij woorden zonder aantoonbare daden.

Het plan richt zich uitsluitend op door Dignity erkende slachtoffers van seksueel misbruik. Slachtoffers van andere vormen van machts- of institutioneel misbruik, of wie geen erkenning aanvraagt, blijven buiten beeld. Dat is geen inclusieve slachtofferzorg, maar een selectief kader.

Dignity krijgt bovendien de volledige verantwoordelijkheid: erkenning, uitvoering én controle van het beleid. Wie beleid uitvoert, kan zichzelf niet onafhankelijk controleren. De raad van toezicht biedt geen tegenwicht; zij adviseert alleen.

De erkenning van andere slachtoffergroepen blijft vaag, zonder criteria of timing. Bestaande organisaties met jarenlange ervaring worden genegeerd; onze vzw blijft tot op vandaag niet erkend.

De timing is problematisch. Terwijl slachtoffers in lopende trajecten naar Moderator worden doorverwezen, wordt dit plan publiek gelanceerd. Het signaal is duidelijk: het institutionele verhaal primeert.

Veel slachtoffers hebben jaren geleden definitief gebroken met de Kerk. Hun vertrouwen, al in de kinderjaren geschaad, is door de houding van de Kerk sinds de zaak-Vangheluwe niet hersteld. Ook deze intentieverklaring verandert daar niets aan.

Slachtoffers hebben geen nood aan nieuwe verklaringen. Wat zij nodig hebben, zijn tastbare keuzes:

• erkenning van álle slachtoffers van seksueel en ander machtsmisbruik,

• rechtvaardige financiële vergoeding voor de enorme schade die zij leden,

• een einde aan de selectieve dialoog waarin kritische stemmen structureel worden gemeden.

Zolang afdwingbare structuren en onafhankelijke controle ontbreken, blijft dit document geen beleidsplan, maar een intentieverklaring die het vertrouwen van slachtoffers niet kan herstellen.

Marc Dewit

Coördinator van de stuurgroep / namens vzw Mensenrechten in de Kerk MRK